Verzet tegen Zuidelijke Omlegging Deurne
Het verzet tegen de Zuidelijke Omleiding Deurne was vooral gericht tegen te kiezen traject van deze omleiding, die er voor moet zorgen dat het (vracht)verkeer uit de kern van Deurne geweerd wordt.
In 1994 is het z.g. model 11 vastgesteld. Model 11 was de naam van de 11e variant van een studie om het vrachtverkeer uit de kernen van Deurne en haar kerkdorpen te verminderen. Het uiteindelijk gekozen model was een plan met daarin drie belangrijke elementen:
- a. De westelijke omleiding ( de huidige Binderendreef)
- b. De zuidelijke omleiding
- c. De inmiddels gerealiseerde noordelijke omleiding om Liessel.
De Stichting Boombelijd besloot in 2003 om uiteindelijk niet naar de rechter stappen om te voorkomen dat er 138 bomen gekapt zouden worden voor deze aanleg. Stichting Boombelijd had de voorafgaande jaren al een aantal keren actie gevoerd om de bomen te behouden. De bestuursrechter had daarbij de in 2000 verleende kapvergunning van de gemeente zelfs vernietigd. Hij vond het nog te vroeg om een kapvergunning af te kunnen geven omdat er nog geen definitief traject voor de nieuwe weg was vastgesteld.
Toen het voorontwerp voor de Zuidelijke Omleiding klaar was, besloten de gemeente en de Stichting Boombelijd in goed overleg een overeenkomst op te stellen waarin afspraken werden gemaakt over de verdere procedure. Dit om te voorkomen dat de aanleg van de weg nog verder vertraagd werd.
Er werd overeen gekomen dat er ongeveer 105 beukenbomen en 19 inlandse eiken geplant zouden worden aan de St.-Jozefstraat, Vloeieindsedreef en Vloeieindseweg. Daarnaast zouden er nog eens 75 inlandse eiken aan de Vloeieindseweg bijkomen.
De stichting Boombelijd was monddood gemaakt door dit convenant. Tot dan had stichting De Stùlp de procedure vanaf de zijlijn gevolgd. De Stùlp was echter wel van mening dat er ook cultuurhistorische aspecten aan de zaak zaten omdat de Vloeieindsedreef en de karakteristieke beuken zo'n beetje het laatste restant waren van de stedenbouwkundige opzet van de St.-Jozefparochie als tuindorp. Deze monumentale laan is in 1915 aangeplant en vormde een van de laatste resten van de stedenbouwkundige opzet voor die wijk.
Toen de Stichting Boombelijd een deal met de gemeente maakte, kon De Stùlp zich daar dan ook niet in vinden en diende op 15 oktober 2003 zienswijzen in tegen het ontwerpbestemmingsplan. Hun voornaamste argument was dat alternatieven, waarbij de vier rijen beuken behouden zouden blijven, onvoldoende onderzocht waren.
Zij kregen bijval van de bewoners aan de St.-Jozefstraat en de Vloeieindsedreef die tot dan toe de gevolgen van het z.g. model 11 en de daarbij behorende zuidelijke omleiding niet in beeld hadden.
De Stùlp tekende op 28 februari 2004 bij de provincie beroep aan tegen het bestemmingsplan Zuidelijke Omlegging Deurne. De Stùlp verzette zich tegen het feit dat 130 laanbomen moesten wijken om ruimte te scheppen voor de nieuwe weg.
De gemeenteraadsfractie Progressief Akkoord had in januari 2004 ingestemd met de vaststelling van het bestemmingsplan, nadat die twee jaar eerder nog tégen het tracé van de nieuwe weg was. De fractie vond dat haar tegenargumenten vervallen waren, omdat de zieke bomen vervangen werden. Bovendien wilde Progressief Akkoord de plannen niet langer vertragen omdat de verkeersproblemen om een snelle oplossing vroegen.
De fracties DOE!, PvdA en VVD stemden begin 2006 tegen vaststelling van het bestemmingsplan, omdat ze alternatieve tracés onderzocht wilden zien.
Gezamenlijk trokken De Stùlp en de aanwonenden op in hun bezwaren en uiteindelijk besloot de Raad van State op 17 oktober 2007 om hun bezwaren gegrond te verklaren en vernietigde het inmiddels goedgekeurde bestemmingsplan.
Uiteindelijk werd een nieuw tracé, meer zuidelijk om de voetbalvelden heen vastgelegd. Deze keuze was op democratische wijze middels een klankbordgroep onder leiding van wethouder Lemlijn tot stand gekomen. Deze klankbord groep bestond uit direct belanghebbenden zoals buurtbewoners en diverse vertegenwoordigers van verenigingen en maatschappelijke groeperingen. Tegen dit tracé bleven bewoners van het woonwagenkampje aan de Beukenstraat strijden.
Indien de gemeenteraad dinsdagavond 14 september 2010 akkoord ging met het voorstel om het bestemmingsplan vast te stellen dan zouden de woonwagenbewoners juridische stappen ondernemen. Zij wilden de Zuidelijke Omlegging absoluut niet. Althans niet volgens het tracé dat nu voorlag.
Anne van Moorsel woordvoerster van de bewoners zei: De weg komt te dicht bij ons kampje te liggen. We voorzien veel geluidsoverlast en overlast van bijvoorbeeld fijnstof. Ook denken we dat er veel schade aan de woningen zal ontstaan. Die zijn gestald op hout en ijzeren krikken. We hebben ons inmiddels extra laten verzekeren voor rechtsbijstand.
De bewoners waren van plan zich tot het uiterste te verzetten tegen de aanleg van de Zuidelijke Omlegging. Dat betekende– indien nodig – inderdaad een gang naar de Raad van State, aldus Van Moorsel.
Alhoewel volgens een gemeentelijk rapport uit 1998 zou blijken dat een tiental bomen zo slecht zou zijn dat ze onmiddellijk gekapt zouden moeten worden en voor de overigen slechts een levensduur van hooguit 20 jaar te verwachten zou zijn, staan de bomen er thans (2013) nog altijd zeer florissant bij.
Op dinsdag 3 december 2013 startte wethouder Lemlijn op symbolische wijze de aanleg van de Zuidelijke omlegging in het bijzijn van een aantal buurtbewoners door met een loader het begin te maken van een geluidswal. Op die manier kwam er een einde aan een jarenlang steekspel tussen de gemeente en haar burgers om de zuidelijke omlegging op een meer democratische wijze tot stand te brengen en niet middels plannen die door de gemeente eenzijdig waren opgelegd.
Omdat de zuidelijke omlegging dwars door het leefgebied van de knoflookpad is gepland zullen 7 paddentunnels worden aangebracht waarmee zoveel mogelijk rekening wordt gehouden met dit zeldzame diertje.