Bewerken van Begraafplaats r.-k. kerkhof Deurne-centrum
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Deze bewerking kan ongedaan gemaakt worden. Hieronder staat de tekst waarin de wijziging ongedaan is gemaakt. Controleer voor het publiceren of het resultaat gewenst is.
Huidige versie | Uw tekst | ||
Regel 18: | Regel 18: | ||
De meeste overledenen vonden in Deurne op het kerkhof hun laatste rustplaats zonder dat de begraafplek gemarkeerd werd door een bestendige grafsteen of ander grafmonument. Uitzondering waren de geestelijke leiders, de bovenste laag van de plaatselijke bestuurders en belangrijke en rijke dorpsgenoten zoals de huisarts. Pas in de tweede helft van de negentiende eeuw werd het grafversiersel, met de komst van betonnen grafmonumenten, betaalbaar voor de nabestaanden van de gewone man. | De meeste overledenen vonden in Deurne op het kerkhof hun laatste rustplaats zonder dat de begraafplek gemarkeerd werd door een bestendige grafsteen of ander grafmonument. Uitzondering waren de geestelijke leiders, de bovenste laag van de plaatselijke bestuurders en belangrijke en rijke dorpsgenoten zoals de huisarts. Pas in de tweede helft van de negentiende eeuw werd het grafversiersel, met de komst van betonnen grafmonumenten, betaalbaar voor de nabestaanden van de gewone man. | ||
Het kerkhof was niet alleen als begraafplaats belangrijk, maar ook als gezonde voedingsbodem voor de houtproductie. Zo werden bijvoorbeeld in het jaar 1800 maar liefst 24 lindebomen, staande op het kerkhof, publiek verkocht, waarbij vooral de plaatselijke timmerlieden zidh als kopers aandienden. In de verkoopvoorwaarden was onder meer opgenomen dat bij het kappen van de bomen geen schade mocht worden toegebracht aan de nog staande bomen en aan de gebouwen en muren. Over graven werd niet gerept. Dat het niet om kleine boompjes ging, blijkt wel uit de opbrengst van van ruim 222 gulden. | Het kerkhof was niet alleen als begraafplaats belangrijk, maar ook als gezonde voedingsbodem voor de houtproductie. Zo werden bijvoorbeeld in het jaar 1800 maar liefst 24 lindebomen, staande op het kerkhof, publiek verkocht, waarbij vooral de plaatselijke timmerlieden zidh als kopers aandienden. In de verkoopvoorwaarden was onder meer opgenomen dat bij het kappen van de bomen geen schade mocht worden toegebracht aan de nog staande bomen en aan de gebouwen en muren. Over graven werd niet gerept. Dat het niet om kleine boompjes ging, blijkt wel uit de opbrengst van van ruim 222 gulden. | ||
In 2004 wilde de gemeente Deurne, die eigenaar is van de gesloten begraafplaats bij de [[Sint-Willibrorduskerk (Deurne)|St. Willibrorduskerk]] in het centrum van Deurne, het kerkhof herinrichten en had daartoe het bureau Genius Loci ingeschakeld. Mevrouw Rita Hulsman maakte in opdracht van Genius Loci een cultuurhistorische inventarisatie en bracht daarvan een rapport uit. In dat rapport werd aan circa 80 van de 177 bestaande graftekens een bijzondere waarde toegekend. | In 2004 wilde de gemeente Deurne, die eigenaar is van de gesloten begraafplaats bij de [[Sint-Willibrorduskerk (Deurne)|St. Willibrorduskerk]] in het centrum van Deurne, het kerkhof herinrichten en had daartoe het bureau Genius Loci ingeschakeld. Mevrouw Rita Hulsman maakte in opdracht van Genius Loci een cultuurhistorische inventarisatie en bracht daarvan een rapport uit. In dat rapport werd aan circa 80 van de 177 bestaande graftekens een bijzondere waarde toegekend. | ||
Regel 35: | Regel 31: | ||
Kerk, kerkhof en [[Kerkhofmuren Sint-Willibrorduskerk (Deurne)|kerkhofmuur]] van deze begraafplaats vormen één geheel. In Bretagne spreekt men van een enclos paroissial om zo’n geheel aan te duiden. Uitgangspunt was om dit geheel, waar vanaf 1973 al ingrijpende verstoringen hadden plaatsgevonden, te behouden. Terwijl de kerk evenals de muur rond de begraafplaats op de Rijksmonumentenlijst stond had destijds het tussenliggende gedeelte, het kerkhof, geen monumentale status. De heemkundekring streefde ernaar om de ‘enclos paroissial’ in zijn geheel op de rijksmonumentenlijst geplaatst te krijgen. | Kerk, kerkhof en [[Kerkhofmuren Sint-Willibrorduskerk (Deurne)|kerkhofmuur]] van deze begraafplaats vormen één geheel. In Bretagne spreekt men van een enclos paroissial om zo’n geheel aan te duiden. Uitgangspunt was om dit geheel, waar vanaf 1973 al ingrijpende verstoringen hadden plaatsgevonden, te behouden. Terwijl de kerk evenals de muur rond de begraafplaats op de Rijksmonumentenlijst stond had destijds het tussenliggende gedeelte, het kerkhof, geen monumentale status. De heemkundekring streefde ernaar om de ‘enclos paroissial’ in zijn geheel op de rijksmonumentenlijst geplaatst te krijgen. | ||
===Kerkhof als totaalplaatje=== | |||
Het kerkhof in zijn geheel geeft een goed beeld van een begraafplaats uit het midden van de vorige eeuw. Daarnaast zijn er ook nog enkele oudere graftekens. Omdat de begraafplaats gesloten is voor nieuwe graven kan dit beeld bewaard blijven. De heemkundekring verzette er zich met succes tegen dat, door het ruimen van graven dat geheel verstoord werd.<br> | Het kerkhof in zijn geheel geeft een goed beeld van een begraafplaats uit het midden van de vorige eeuw. Daarnaast zijn er ook nog enkele oudere graftekens. Omdat de begraafplaats gesloten is voor nieuwe graven kan dit beeld bewaard blijven. De heemkundekring verzette er zich met succes tegen dat, door het ruimen van graven dat geheel verstoord werd.<br> | ||
De begraafplaats is een stenen archief dat over een bepaalde periode het verhaal vertelt van de gemeenschap die er begraven ligt. Daarmee is het een stukje geschiedenis van Deurne.<br> | De begraafplaats is een stenen archief dat over een bepaalde periode het verhaal vertelt van de gemeenschap die er begraven ligt. Daarmee is het een stukje geschiedenis van Deurne.<br> | ||
Regel 57: | Regel 54: | ||
</gallery> | </gallery> | ||
[[Categorie:Begraafcultuur]] | [[Categorie:Begraafcultuur]] | ||
[[categorie:begraafplaats]] | [[categorie:begraafplaats]] | ||
[[categorie:gemeentelijk monument]] | [[categorie:gemeentelijk monument]] |