Bewerken van Leonardus Antonius Maria Goossens (1916-1999)

| foto          = [[Bestand:24.524.jpg|200px]]

| tekst          = foto 1942

Leo was het oudste kind uit het gezin van de Deurnese gemeentesecretaris [[Jan Mathias Goossens (1887-1970)|Jan Mathias (Thies) Goossens]] en Martha Maria van de Mortel (1888-1968). Hij werd geboren in de woning die stond tussen de huidige adres [[Stationsstraat 80-86|Stationsstraat 86]] en [[Stationsstraat 88]]. Moeder en kinderen verhuisden op 7 april 1926 naar Sint Anthonis, waar zijn vader burgemeester was en sinds maart 1925 in pension woonde.

Zijn priesteropleiding volgde hij in Nijmegen. De universiteit was formeel gesloten in de oorlog, maar de studenten studeerden bij de professoren thuis. Hij woonde met een aantal studenten in een huis. Het was een probleem dat men te weinig voedselbonnen had. Leo fourageerde bij zijn ouders in Sint Anthonis. Zelfs een half varken zeulde hij mee onder zijn pij. Aangenomen werd, dat hij ook in het verzet zat, maar dat heeft hij nooit bevestigd. In Weert werd hij ruim zes jaar later op 15 maart 1942 tot priester gewijd. Hij werd in 's-Hertogenbosch gevangen gezet en in augustus 1944 daaruit weer ontslagen. De KP commandant in Sint Anthonis, Peter Zuid, vroeg hem om aalmoezenier te worden bij de stoottroepen; de 1ste Compagnie. Deze was gelegerd in Maas en Waal en vervolgens na de grote opmars via Kleve in Duitsland.

 

Na de wapenstilstand werd hij assistent van de hoofdaalmoezenier en adviseur van het Nationaal Katholiek Thuisfront. Hij werd naar het toenmalige Nederlands Indië gestuurd om te bemiddelen in een conflict tussen de apostolisch vicaris van Batavia en de legeraalmoezenier, de bisschop van Utrecht. Men was het oneens over wie de Nederlandse troepen in Indië geestelijk moest leiden. Hij nam intussen ook deel aan de eerste politionele actie.

 

Hij stond aan de wieg van de Bond van Oud-Stoottroepers die in 1946 een herdenkingskapel oprichtte waar Leo ruim 50 jaar in de jaarlijkse herdenking voorging.

 

Van 1947 tot 1950 was hij directeur van de Caritas Missie en verhuisde naar Den Haag. Tegelijkertijd studeerde hij te Nijmegen.

In 1952 verdedigde hij zijn proefschrift ''De meditatie in de eerste tijd van de moderne devotie''. Hierna werd hij merkwaardigerwijs assistent-archivaris te Weert.

 

De marine benaderde in 1955 de overste om Leo te vragen aalmoezenier te worden. Hij ging eerst naar het Marine Opleidingskamp in Hilversum. Van 1958 tot 1959 werd hij uitgezonden naar Biak, Nieuw-Guinea. Daarna verving hij de hoofdaalmoezenier die steeds vaker uitviel. In 1963 werd hij benoemd tot hoofdaalmoezenier bij de Koninklijke Marine. In 1972 ging hij met groot verlof, maar nog niet met pensioen.

 

Hij deed veel werk voor zijn orde, de Franciscaanse Academie en het Franciscaans studiecentrum, bij het K 750 project ter voorbereiding van de Sint Franciscusjubilea in 1976 en 1982 en als lid van Monumentenzorg. Hij was voorzitter van het schoolbestuur in Leiden vanaf 1967. Hij stelde zich ook jarenlang in dienst van de Haagse Boskantkerk.

 

 

{{appendix}}