Bewerken van Arie Tennekes (1923-2017)

Op zijn wandeling daarna ontmoette hij [[Wilhelmus Jacobus van Loenhout (1919-1962)|Lena Keunen]]. Hij vroeg haar of zij iemand kende waar hij onderdak kon krijgen. Lena gaf aan het thuis aan haar moeder [[Johannes Keunen (1895-1980)|Drieka Keunen-Honings]] te gaan vragen. Die toestemming kwam, en zo kwam Arie Tennekes bij de familie Keunen terecht. Hij moest aan vader Hannes Keunen echter eerst wel beloven netjes met de oudste dochters om te gaan, in nettere termen vertaald.

Na de Tweede Wereldoorlog klopte hij onder meer bij de Holland-Amerika Lijn aan. Op de vraag of hij in de oorlog niets gedaan had, kaatste hij de bal terug door aan te geven dat degene die hem dat vroeg, wel wat op zijn kerfstok had.<ref>Dit laatste aspect vertelde hij wat onduidelijk, en was voor de optekenaar niet helemaal helder.</ref> Later reageerde hij op een vacature als 'portier' (sjouwer). Hij maakte als zodanig reizen over de hele wereld.<ref>Gesprek met Arie Tennekes, 28 februari 2016</ref> Enkele van de bijzondere objecten die hij van over de wereld verzamelde, kwamen via zijn vriend Piet Keunen, en later rechtstreeks, bij diens kleinzoon terecht.

Na de oorlog bleef Tennekes met de familie Keunen, in het bijzonder Piet en zijn vrouw Jo Keunen-van de Kerkhof, bevriend. Arie en Ida waren regelmatig in Deurne te gast, en vierden daar onder meer in de jaren zestig carnaval en in 1973 de gouden bruiloft van Hannes en Drieka mee.

Talloze keren reed de familie van Piet Keunen met kinderen, later kleinkinderen en een enkele keer ook de achterkleinkinderen, op en neer naar Rotterdam. "We gaan naar Rotterdam" en "Heeft Rotterdam nog gebeld?" werden begrippen in de familie, waarbij de plaatsnaam ''Rotterdam'' synoniem voor ''Arie en Ida'' werd. Tijdens de dagjes uit zorgden de vrouwen met Ida voor het eten, terwijl Arie met de mannen en kinderen wandeltochten door 'zijn' Delfshaven maakte en uitvoerig over het leven in een havenstad vertelde. De logeerkamer werd door Piet en Jo gebruikt bij hun langer verblijf, en Deurnese tegeltjes, met onder meer een tekening van het [[Klein Kasteel]] in de 18e eeuw van Jan de Beijer erop, sierden de muren van het appartement van Arie en Ida.

 

Toen ze al op leeftijd waren, kwamen ze soms voor enkele weken in de zomerperiode naar Deurne, waar ze bij Piet en Jo verbleven. Arie maakte dan wandeltochten door Deurne. In 1998 vierden zij speciaal voor de familie van Piet Keunen hun gouden bruiloft bij [[hotel Stationszicht]]. Hun laatste bezoek aan Deurne vond omstreeks 2005 plaats.

Na de dood van Piet in 2002 bleef de vriendschap hecht. Het jaar erop, in 2003, bezochten Jo en twee van haar kinderen het echtpaar Tennekes in Sitges (Spanje), waar Arie en Ida al vele jaren tijdens het winterseizoen bij hun dochter en schoonzoon verbleven. Ook na de dood van Jo, begin februari 2016, bleef het contact bestaan. Op 28 februari 2016 werd door de jongere generaties nog een bezoek aan Rotterdam gebracht. Bij die gelegenheid vertelde Arie op verzoek zijn verhaal over zijn onderduikperiode. Hij vertelde in geuren en kleuren, vanwege zijn slechte gehoor wat geholpen door de aanwezige nicht van zijn vrouw. Hij vertelde het verhaal ook in krachtige termen en met zijn flinke Rotterdams accent, zonder er doekjes om te winden, precies zoals Arie was. Een enkel detail wist hij niet meer; zo noemde hij de Sint-Jozefparochie de ''Sint-Anthoniepolder''. Het zou het laatste bezoek van de familie Keunen blijken te zijn.