Martinetstraat 5

Het dichtgetimmerde Martinetstraat 5 van voren.

De huizenrij vanaf Martinetstraat 1 tot en met 11, 1953.

Linksonder herkennen we in de inmiddels gesloten gevelwand een hoek van het dak van Martinetstraat 1, vervolgens 3, 5, 7-9 en 11, vervolgens de Wiemel (straat).

Martinetstraat 1 is inmiddels gesloopt, vanaf 3 staan de huizen er nog, ca 1960.

Links herkennen we het dichtgespijkerde Martinetstraat 5.

Martinetstraat 7-9 en 11 goed in beeld, 1976.

Het inmiddels dichtgetimmerde huis.

Van de linkerzijde gezien.

Herkenbaar zijn de huizen 5, 7-9 en 11.

Het dichtgetimmerde pand van de rechterzijde, met de afsluitingsmuur die geplaatst is toen de rest van het pand werd afgebroken.

Martinetstraat 5 is een voormalig adres in Deurne.

Het huis Martinetstraat 5 stond aan de huidige Oude Martinetstraat, ongeveer ter plaatse van het achterste deel van het latere Rabobankgebouw, niet ver van de kleine parkeerplaats die er nu ligt. Al in 1832 stond hier een dubbel huis, dat kadastraal bekend was Deurne E 39 (huis, schuur en erf, eigendom van Joannes Melgers (1764-1836), 393 m2 groot), Deurne E 40 (moestuin, eigenaar idem, 740 m2) en Deurne E 41 (huis, eigenaar idem, 85 m2). Het laatstgenoemde huisje was een smal huisje aan de linkerzijde van het huis, dat verder met de lange zijde aan de straat lag. Rechts van het huis lag, wat verder van de weg, de genoemde schuur.

Rond 1844 (dj. 1845) werd de boedel van de overleden Melgers verdeeld. Zijn drie ongehuwde zonen erfden het meeste van hun vader. Rond 1868 (dj. 1869) werden de bezittingen opnieuw verdeeld, ongetwijfeld in verband met het overlijden van de jongste broer Antonij in januari 1868. Toen timmerman Gerrit later dat jaar ook stierf, vond rond 1869 (dj. 1870) een successie plaats. Timmerman Hendrik was nu alleen eigenaar van de huizen, de moestuin en nog de nodige landerijen. Rond 1881 (dj. 1882) werd het huis E 39 gesplitst, waarna de omschrijving was huis, schuur en erf, huisje. Kort daarna werd het totale complex van E 39, 40 en 41 hernummerd naar E 1526 (huis, linnenfabriek & tuin, 1005 m2) en E 1527 (huis erf, 213 m2). De splitsing hield in dat de schuur aan de rechterzijde van het huis werd verbouwd tot woning (E 1527), terwijl het huis met het smalle huisje ter linkerzijde werd gebruikt als huis en linnenfabriek (E 1526). Rond 1881 (dj. 1882) werden de bezittingen, na de dood van Hendrik, verkocht.

Bierbrouwer Joseph Johannis van de Mortel (1845-1889) kocht de beide panden van de erven Melgers. Rond 1882-1883 (dj. 1883 en dj. 1884) werden de percelen gesplitst. Het westelijke smalle huis werd deels afgebroken en in het oude huis werden drie woningen ondergebracht (E 1616, 1617 en 1618). In het tweede huis, de vroegere schuur, werden nog eens twee woningen gebouwd (E 1619, 1620). Het was een duidelijk voorbeeld hoe een belegger een huis 'opknipte' om er een zo groot mogelijk aantal profitabele woningen van te maken. De vijf woningen in de twee gebouwen werden rond 1922 (dj. 1923), na de dood van de weduwe Van de Mortel, verkocht.

Koper was de bakker Nicolaas Meulendijks (1872-1954). Daarna gebeurde er iets 'wonderlijks'. Meulendijks liet van het oude huis vooral het gedeelte staan dat bij de verbouwing van 1881 was voortgekomen uit het smalle huisje ter linkerzijde. Een klein deel van het oude huis E 39 bleef ook bewaard, een nieuwe zijgevel aan de rechterzijde sloot het gespaarde deel af. Ter plaatse van de gesloopte vroegere schuur en het resterende deel van het oude huis kwam rond 1937 (dj. 1938) nieuwbouw, een blok van twee huizen. Dit werd het dubbele huizenblok Martinetstraat 7-9. Kadastraal werd het geheel van het gespaarde deel van het oude huis (Martinetstraat 5) en het nieuwgebouwde dubbele blok (Martinetstraat 7-9) vanaf dat moment aangeduid als E 2348.

Martinetstraat 5

Rond 1963 (dj. 1954) liet Meulendijks het erf met de drie woningen splitsen. Het blok met de twee woningen, Martinetstraat 7-9, bleef in handen van Meulendijks. Martinetstraat 5 ging naar de timmerman Antonius Wilhelmus Meijer (1895-1953), met als adresaanduiding Schoolstraat F.83. Zijn vader Hendrikus Meijer (1854-1931) zou het eerder al van Meulendijks gehuurd hebben. Na de dood van Meijer werd het huis gekocht door overbuurman Marinus Joseph van Goch (1903-1975), die het onder meer aan Johannes Keunen (1933-1996) verhuurd zou hebben. In die tijd kreeg het na de hermeting de kadastrale aanduiding K 343. Rond 1968 (dj. 1969) volgde een gedeeltelijke sloping, waarna het pand als ruïne werd beschreven. Rond 1976 (dj. 1977) ging het bij een boedelscheiding over naar twee kinderen Van Gogh, die het rond 1979 (dj. 1980) verkochten aan de Rabobank. Voor de bouw van de nieuwe bank werd het gesloopt.

Martinetstraat 7-9

Rond 1954 (dj. 1955) werd het dubbele woonhuis van Meulendijks gesplitst verkocht. Martinetstraat 7 ging naar veehandelaar en slager Johannes Henricus Antonius van de Ven (1911-1983), in dienst bij slagerij Van Goch aan de overzijde van de straat. Bij een hermeting rond 1956 (dj. 1957) kreeg het pand de nieuwe aanduiding K 344. Na zijn dood ging het pand volgens testament over aan de weduwe Van de Ven, onder wie het kadastraal hernoemd werd naar K 1213.

De andere helft van het dubbele blok, Martinetstraat 9, ging naar Johannes Lutters (1908-1992). Bij de hermeting van rond 1956 (dj. 1957) werd dit pand K 345, later nog hernummerd naar K 1214.

Het dubbele pand Martinetstraat 7-9 werd rond 2000 afgebroken.

Bronnen, noten en/of referenties